Toen Tons vrouw dementie kreeg, vond hij een luisterend oor bij Louise. Geen van beiden had kunnen vermoeden dat dat oor haar armen werden en hij uiteindelijk om haar hand zou vragen. Ton: „Die periode voelde als een heel rare rotonde waarop alles tegelijk gebeurde. Het ene einde liep over in het volgende begin.

Louise: „Ton en ik kennen elkaar van de Rotary in Westzaan, waar wij samen lid van zijn. Thusa, zijn vrouw kende ik ook al jaren. Het was in de tijd dat Ton langzaamaan met pensioen zou gaan. Ze hadden grootse plannen om te gaan reizen, maar het lot besliste anders. Thusa kreeg de ziekte van Alzheimer. Ton zorgde zo lang als hij kon voor haar, tot het echt niet meer ging. Op 28 december 2017 werd ze opgenomen. Ton bedacht dat hij tot 1 januari zou treuren. Echt zo’n vent die denkt dat je dat zelf kunt bepalen. Natuurlijk werkt het niet zo en hij besloot uiteindelijk dat hij met iemand moest praten. Omdat ik heel lang werkzaam was geweest in het maatschappelijk werk en als coach, vroeg hij mij.

Onze afspraken duurden in eerste instantie een uur. Hij hield het amper vol zo lang stil te zitten. Bewegen moest hij. Op de elektrische fiets ging hij de hele regio door. Hij trapte alles eruit. Maar langzaamaan kreeg hij meer rust over zich en bleef soms wat langer. Steeds vaker vroeg hij ook naar mijn leven. Achteraf bezien hebben we de verkering omgedraaid. Meestal word je verliefd en daarna leer je iemand pas echt goed kennen. Maar door al dat praten kenden wij elkaar al door en door voordat er iets gebeurde.

Op een gegeven moment had hij een sloep gekocht. Vervolgens kwam hij erachter dat varen in je eentje helemaal niet zo leuk is. Hij vroeg me of ik misschien mee wilde. Die zomer sloeg de vonk over.”

Ton: „Ik vond het ingewikkeld. Kun je verliefd worden als je vrouw nog leeft? Mag ik na 50 jaar huwelijk zomaar buitenspelen? Ben ik eigenlijk wel zeker van mijn gevoel? Want hoe ben je in staat tot verliefdheid in de moeilijkste fase van je leven? We moesten samen door een soort weerstand heen door oneindig veel te praten over wat we voelden. Ik ben blij dat we dat hebben gedaan, anders waren we nooit gekomen waar we nu zijn.

Een volgende stap was het anderen te vertellen. Onze kinderen bleken het ons van harte te gunnen. Binnen de Rotary hebben we het aangekondigd met een brief. We hoefden ons niet te verantwoorden voor ons gevoel, maar het is een vriendenclub, waar Thusa ook deel van uitmaakte. We zouden het begrijpen als mensen het moeilijk vonden en wilden laten blijken dat we open stonden voor een gesprek. Maar ook daar waren eigenlijk alle reacties positief. Ondertussen ging Thusa hard achteruit. Op de dag dat ze stierf waren we samen bij haar.”

Louise: „Vorig jaar voor mijn verjaardag kocht Ton een ring voor me. Een verlovingsring, besloot hij ter plekke. En toen iemand later aan me vroeg wanneer we dan zouden trouwen, vond Ton dat een heel goed idee. ’Laten we het afmaken’, zei hij. En zo kwam het dat we eerst klein en inmiddels een stuk groter, onze bruiloft gingen plannen. Het idee was dat komende zomer te doen, maar mijn broer Pim is ernstig ziek en ik wil hem er heel graag bij hebben. Hij zal mijn getuige zijn. We trouwen dus deze maand, op mijn verjaardag, in de Bullekerk in Zaandam.

Het is een prachtige tijd om te trouwen. De kerk staat vol kerstbomen, mensen komen samen en het is een tijd van hoop. Voor mij is dat wel het belangrijkst eigenlijk. Ton en ik hebben zoveel meegemaakt, maar er is altijd hoop. We merken het als we mensen vertellen dat we gaan trouwen. Alsof we kleine beetjes blijdschap mogen strooien. Steeds beginnen mensen te glimlachen als ze het horen.”

Ton: „Het kan gewoon, ook als je 74 en 75 bent en wat voor bagage je ook met je meedraagt. Om gelukkig te worden hoef je maar één keer vaker op te staan dan dat je bent gevallen.”

Lees hier meer Over Liefde

Wil je ook je verhaal (anoniem) vertellen Over Liefde? Mail naar vrij@mediahuis.nl