Ik laat mijn verbazing blijken. Een elftal van jongens onder 15. Allemaal met ’Ik ben goed’. „Niks aan de hand”, zegt de coach. „De firma Goed is onze sponsor en hij betaalde onze shirts. Leuk toch?”

Leuk bedacht, zeker. Maar het woord ’Ik’ lijkt mij niet zo gepast bij een teamsport als voetbal, en dus zou ’Wij zijn goed’ gepaster zijn. Maar kennelijk is het Ik-tijdperk ook bij de sponsoring allesbepalend.

Overigens: ongeacht of er ’Ik’ of ’Wij’ staat, het is en blijft een riskante tekst op het shirt. Stel je voor dat je elke wedstrijd dik verliest en op de onderste plek in de competitie terechtkomt. Staat dan wel knullig, zo’n shirtreclame die zegt dat je zo goed bent. Leuk voor de tegenstanders.

Shirtsponsoring, het kan soms behoorlijk ’tricky’ zijn. Neem bijvoorbeeld de vader van één van de spelers van het team van jongens onder 12. Aan het begin van het seizoen deed hij het genereuze aanbod om het komend seizoen alle kleding van het team te sponsoren. Shirts, sokken en trainingspakken. „En koop dan ook nog maar wat ballen voor mijn rekening.”

Alle ouders en de club waren onder de indruk. Totdat iemand de vraag stelde waar het team reclame voor zou gaan maken. Dat bleek de plaatselijke coffeeshop te zijn. De stemming sloeg om. Dat was toch echt een brug te ver voor de ouders van deze jonge jongens. Zo’n grote wietplant op de borst met de naam van de coffeeshop. „Maar ik doe niks illegaals”, probeerde de coffeeshopeigenaar nog. Het mocht niet baten. De ouders wilden er niet aan.

Nee, dan maar liever ’Ik ben goed’ van de lokale sponsor. Maar dan nog dreigt het gevaar. Op het moment dat ze moeten spelen tegen ’Beter Bed’ of ’Cool Best’. Dan wordt het Goed tegen Beter en Beter tegen Best. Sponsoring kent zijn risico’s.

Clubscheidsrechter Wouter van der Schaaf bericht elke week over wat hij heeft meegemaakt of gezien op een regionaal voetbalveld.