Toen ze me vroeg om mijn levensmotto te delen, aarzelde ik even. Ik kon slecht kiezen, want dat zijn er meerdere - iets waarover ik al eerder heb geschreven. Ik besloot te gaan voor ’alles komt goed’. Zo’n beetje mijn favoriete lijfspreuk. Ook al voeg ik daar in gedachte altijd aan toe ’maar niet vanzelf en niet van vandaag op morgen’.

Alles. Komt. Goed. Hoe mooi is het om daarin te geloven. Het zijn woorden waaraan ik me sinds jaar en dag vasthoud, en die eenieder hoop kunnen geven. Ik vond het dan ook uitermate passend dat juist dit het slotlied was van ’The Passion’, het bijbels muziekspektakel dat donderdag voor de twaalfde keer werd uitgevoerd.

En hoewel ik met name geloof in mijzelf en de mensen om me heen, heb ik zo’n beetje alle edities van dit passiestuk gekeken. Doorgaans alleen, want De Man houdt er niet van. Dit jaar hield Twitter me gezelschap. Dat was niet altijd een genoegen, maar toch ook wel amusant. Ik moest behoorlijk wennen aan Ruud de Wild als verteller en dat gold voor hemzelf duidelijk ook. Daarnaast verbaasde ik me over de (soms) piepjonge discipelen die dansten op housemuziek. Dat broden en wijn waren vervangen door bier, kapsalon en döner vond ik dan weer uitermate geestig. Soy ’Jezus’ Kroon was aandoenlijk en overtuigend. Noortje ’Maria’ Herlaar had zeker ook haar momenten. Ik vroeg me overigens wel af waarom ze in zo’n klassieke robe was gestoken. Waarom niet gekozen voor vintage denim? Dat zou in mijn optiek beter hebben gepast bij de sfeer en setting van deze productie, die dit jaar voor het eerst zonder de EO was gerealiseerd.

En toen klonk het slotlied met de boodschap waar we allemaal behoefte aan hebben – zeker in deze tijden van crises en andere ellende. Alles komt goed. En zo niet, dan toch. En ja, het is wensdenken, maar ook een overtuiging. We gaan het redden met z’n allen. Echt, we gaan het zien. Dat gebeurt niet vanzelf en niet van vandaag op morgen, maar het komt goed. Uiteindelijk. Ooit. Misschien.