En gek genoeg ook niet voor gevaarlijk spel, een handsbal, een ongeoorloofde sliding, een duw in de rug. Er was geen pootje gehaakt, geen ’blok’ gezet, geen zwieper uitgedeeld, geen handgebaar omdat iemand zich tekort gedaan voelde, helemaal niets. De wedstrijd rolde twee keer veertig minuten ononderbroken verder.

Dan was het vast een saai potje voetbal tussen twee meidenteams die zichzelf spaarden en elkaar beleefd behandelden, zal u wellicht denken. U, als kritische lezer - en doorgewinterde voetbalkenner. Niets was minder waar. De uitslag van 3-2 toont al aan dat er sprake was van een gelijkopgaande strijd. Met nadruk op het woord ’strijd’. Want er werd wel degelijk gevochten om elke bal. Maar dan zonder die hinderlijke, vaak onnodige of ’professionele’ overtredingen. Het bewijs dat het niet de hoeveelheid overtredingen is die bepaalt of een wedstrijd spannend is. Integendeel, juist door het ontbreken van al die dommige en irritante overtredingen was het aangenaam om te zien. Vergelijk dat eens met profwedstrijden. Door al die onderbrekingen, vertragingen en het theatrale gedrag bedraagt de zuivere speeltijd gemiddeld een schamele 54 (!) minuten, wat zo veel is als zestig procent van de beschikbare tijd. Deze wedstrijd kende 95 procent zuivere speeltijd. Die overige vijf procent ging op aan inworpen, corners en de aftrap na ieder doelpunt. Alleen maar tijd besteed aan voetballen.

Na afloop van deze bijzondere wedstrijd feliciteerde ik de meiden die bezweet van inspanning van het veld liepen. „Nee dat wisten ze niet”, zeiden ze toen ik hen wees op de nul overtredingen. Ze konden het eigenlijk niet geloven. Dachten na over hun eigen optreden en konden geen andere conclusie trekken dan dat deze wedstrijd zo sportief én spannend was verlopen. Nu snel dit resultaat indienen bij het Guiness Book of records, om daar een vermelding in de wacht te slepen.