„Het heeft mij veel te lang geduurd”, zegt Fien van meiden onder 17-2. Net als de andere meiden van haar team had ook zij behoorlijk de pest in over de maatregelen. „We konden weken niet trainen en de competitie was stilgelegd. En nu gaan we slecht voorbereid verder met de competitie. Maar die onderlinge potjes die nergens over gaan, daar had ik ook wel genoeg van.”

Fien en haar teamgenoten kunnen niet wachten om weer het veld op te mogen gaan. Deze winderige zaterdag is het eindelijk zo ver. Veel vroeger dan anders melden zij zich bij de club. ’Ik heb er enorm veel zin in’ en ’Ik kan niet wachten’, zijn de meest gehoorde opmerkingen deze morgen. Een uitgelaten en lenteachtige vrolijkheid bij iedere speler deze eerste dag na de gedwongen winterstop. Risico’s? „Natuurlijk, nog veel te weinig getraind, dus ik denk dat je mij na de eerste helft kan wegdragen”, merkt teamgenoot Joyce op. Inderdaad, een uur later verlaat zij strompelend het veld.

„Ik heb het echt gemist”, merkt scheidsrechter Gregor op. „Ik ben blij met een terugkeer naar de zaterdagse regelmaat.” Vandaag fluit hij het G-team, spelers met een beperking. Ook daar is de sfeer uitgelaten. Zeker voor hen biedt sport de zo noodzakelijke uitlaatklep. Uit het isolement, terug naar de beweging. En ook al gaat hun wedstrijd met 18-2 verloren, het maakt niet uit. Ze zijn weer in het veld, met hun vaste schare aanhangers die hen aanmoedigt. Na afloop meldt Gregor in de groepsApp: „Het was geweldig bij het G-team. Iedereen zo blij om te mogen sporten. Sport is zo veel meer dan een balletje trappen.”

Hoe lang we kunnen genieten van dit onbeperkt genieten? Dat blijft, net als de afgelopen twee jaren, onzeker. Het vormt een schrikbeeld: ouders die voor de zoveelste keer vanaf de parkeerplaats en achter een hek moeten toekijken naar hun sportende kinderen. Laten we hopen dat vanaf nu het sporten ongehinderd door kan gaan. Want juist in tijden van verbod - hoe noodzakelijk ook - blijkt hoe groot het verlangen naar sport en beweging is.