Na het verhaal van Monique, enkele weken geleden, ontving Vrij een bericht van Marieke. Ook haar man heeft Alzheimer frontotemporale dementie (FTD). En ook zij zag de man waar ze van houdt, compleet veranderen.

„Iemand laten opnemen, doe je uit liefde. Henk had een veilige plek nodig. Maar in de praktijk voel je je vooral schuldig. Daarbij bleek het verzorgingshuis hem helemaal niet de zorg te kunnen geven die hij nodig heeft.

Henk en ik zijn getrouwd toen ik bijna 19 was en we kregen vier kinderen. Hij was een zorgzame man. Voor mij, onze zoons en dochter, maar ook voor anderen. Hij was leidinggevende in het groen. Ook als zijn medewerkers problemen hadden buiten het werk, stond hij voor ze klaar.

Maar eigenlijk begon hij jaren terug al te veranderen. Henk werd bazig en argwanend en we kregen steeds vaker onenigheid. In die discussies ontbrak elke logica. Geen argument drong tot hem door. Liepen we op het strand naar schelpjes te zoeken, was hij plotseling overtuigd dat ik achtervolgd werd door twee mannen. Of hij wilde zomaar zonder shirt in de storm gaan lopen. We hebben de grootste bonje gehad. Ondertussen moest hij constant weten waar ik was. Als ik te lang boven bleef, begon hij te roepen. Deed ik boodschappen, dan verwachtte hij me snel weer terug. Even een praatje maken kon niet meer en contact met vrienden had ik steeds minder, ook omdat hij niemand meer vertrouwde. Nu zie ik dat ik een soort strohalm was. Ik was de enige waar hij nog een beetje veiligheid vond. Je zou het haast als iets moois kunnen zien, maar ik voelde me een uitgeperste sinaasappel. Het schilletje was er nog, maar de inhoud was verdwenen.

Uiteindelijk had hij zelf door dat het niet goed ging. ’Er is iets met mijn hoofd’, zei hij. ’En met mijn handen.’ We hebben jaren moeten leuren bij de neuroloog en psycholoog, voordat een ruggenmergpunctie uitwees wat hij had. FTD verklaarde alles. Ineens begreep ik dat hij er niks aan kon doen, hoe naar hij ook deed. Mijn trouwring, die ik al jaren niet meer droeg, heb ik op onze 45e trouwdag dan ook weer omgedaan. Ik ben trots op hem en zal altijd zijn vrouw zijn.

Henk is opgenomen na een incident. Wat hij deed, laat ik liever in het midden. Het komt door zijn ziekte, hij kan het niet helpen. Na die eerste opname, kwam hij in een zorginstelling terecht die hem de beste zorg zou kunnen geven. Een dag na zijn opname wist hij al te ontsnappen uit het raam. Niet veel later bleek dat ze hem helemaal niet aan konden. Als je Henk verkeerd benadert kan hij heel boos worden, maar dat zouden ze daar moeten snappen. Toch stond hij al snel te boek als agressief. Er werd zelfs een beveiliger ingehuurd. Ondertussen was Henk even zorgzaam als altijd. Hij kijkt altijd naar zijn medebewoners en wat ze nodig hebben.

En ja, hij zegt beledigende dingen. Als ik die dingen zou zeggen, mag je me dat kwalijk nemen. Maar een professional moet zich niet uit de tent laten lokken door iemand met FTD. Henk en de beveiliger zijn slaags geraakt. Sindsdien heeft het verzorgingshuis alles gedaan om hem weg te krijgen tot ze hem zelfs zonder mijn toestemming hebben overgeplaatst. Hij is naar de tuin gelokt met een smoes, in een ambulance gezet en naar een observatiecentrum gebracht. Een kale lege plek, waar bewoners schreeuwen en met spullen gooien. Ik moet zeggen dat de zorg goed is en ze daar wél begrijpen wat hij nodig heeft, maar de omgeving is niet goed voor hem. We weten inmiddels dat hij niet de volle observatietermijn hoeft te blijven en dat hij ten onrechte is overgeplaatst. Daarover is het laatste woord niet gezegd. We beraden ons over stappen tegen het verzorgingshuis.

Wist ik maar eerder wat hij heeft, dan was het nooit zo ver gekomen. Ik heb mezelf en hem tekort gedaan. Nu wil ik alleen nog maar een liefdevolle plek voor Henk met kennis van FTD en goede zorg. Dat verdient hij. In voor- en tegenspoed en tot de dood ons scheidt, zal ik daar alles voor doen.”

Wil jij (anoniem) jouw verhaal Over Liefde delen? Mail naar yanaika@mediahuis.nl

Lees hier meer Over Liefde