Ik heb het uiteraard niet over hevig besmettelijke of dodelijke ziekten (’Ebola komt me deze week niet gelegen, ik sla even over’) maar over huis-, tuin- en keuken-griepjes.

Laat ik in elk geval voor mezelf spreken: als er belangrijke dingen op stapel staan, verdwijnen keelpijnen en plotseling kriebelende slijmvliezen even snel als ze gekomen zijn. Alsof mijn lichaam zegt: ’Opzouten!’

En omdat de afgelopen jaren een aaneenschakeling waren van zaken waarbij ik - voor mijn gevoel althans - absoluut niet kon worden gemist, kachelde ik vrolijk door alle griepgolven heen.

Totdat ik een paar weken geleden, na een kwartaal met grote projecten, een intensieve zoektocht naar een nieuw huis, een flinke verbouwing én een nieuwe baan, besloot eens een paar dagen vrij te nemen. Gewoon even lekker helemaal niets doen.

De avond ervoor kwam een hevige keelpijn op. Mijn hoofd begon te gloeien en mijn stem klonk al snel als iemand die twee pakjes zware shag had weggespoeld met een paar flessen goedkope whisky.

Zo voelde ik me ’s ochtends trouwens ook. Het gaat inmiddels weer wat beter, dank u. Maar me totaal ontspannen? Nee, dat doe ik niet meer. Mij te link.