Ze bestaan niet en toch lijken ze te leven. Zeker voor geestelijk vader Vincent van der Geest. Mensen uit het Hilversumse medialandschap zullen hem mogelijk kennen als grafisch ontwerper die onder andere de huisstijl van RTL 4 bedacht. Toegepast werk. De serie ’Heads’ is vrij werk en volgende week voor het eerst te zien in museale setting tijdens de expositie Hilversum #Mediakunst in Museum Hilversum.

Vluchtelingen

Van der Geest gebruikt zijn computer zoals schilders verf gebruiken. Hij probeert de essentie te vangen in eenvoud, stilte en strakke ontwerpen. ’Heads’ is geïnspireerd op de huidige vluchtelingenstroom en de berichtgeving daarover. ,,Enerzijds worden de vluchtelingen door het massale karakter geanonimiseerd, anderzijds is er ook steeds dat persoonlijke en individuele verdriet. Mijn hoofden zijn geen vluchtelingen, maar ik heb wel geprobeerd die tegenstelling in ze vast te leggen.”

Zijn eerste hoofden straalden niets dan ellende uit, maar gaande het proces had Van der Geest behoefte aan een genuanceerder beeld en kregen de virtuele gezichten ook iets krachtigs en een vastberadenheid. ,,Een vluchteling is meer dan alleen ellende. Voor mij zijn de hoofden ook personages geworden. De één vind ik aardiger dan de ander.”

Van een heel andere orde is het werk van collega kunstenaar Anne-Mari Ahola. De van origine Finse is ook een bekende in het mediawereldje. Ze ontwierp decors voor Studio Sport en Symphonica in Rosso Marco Borsato. Haar installaties voor de expositie zijn echter volledig ontdaan van glitter en glamour en hebben een grote hang naar nostalgie. De werken zijn namelijk opgebouwd uit oude VHS-banden.

Ahola: ,,Al jaren sleep ik bij iedere verhuizing videobanden mee. Daar wilde ik iets mee doen. De glans van de tape fascineert me. Deze expositie kwam als geroepen. Ik heb het hier speciaal voor gemaakt.”

’Naglans’ heet haar project en dat is precies wat ze dit materiaal dat bijna passé is, wil meegeven. Alle onderdelen van de videoband zijn in haar ontwerpen terug te zien. Van een drieluik geïnspireerd op het controlepaneel van een videorecorder tot een suopunki, een Lapse benaming voor de lasso waarmee rendieren worden gevangen, geweven van VHS-lint door een van de laatste ambachtelijke touwslagerijen in Nederland. De serie is een reflectie op het verleden, met symboliek; ,,Je vangt iets dat bijna verdwenen is, met iets dat zelf bijna verdwenen is.”

Haar decorachtergrond blijkt uit de afmetingen van de installatie: veertien bij drie meter. Maar waar ze normaal digitale ontwerpen maakt en de uitvoering aan anderen overlaat, zet ze dit ’decor’ met eigen handen, bloed, zweet en tranen in elkaar. ,,Dit hele proces is één grote uitdaging.”

Net als Ahola kiest ook Van der Geest in zijn vrije werk voor een andere aanpak. Waar zijn toegepaste werk vrijwel altijd beweegt (video) zijn zijn hoofden bewust tweedimensionaal en staan ze stil. ,,Tijd zag ik altijd als een verrijking, maar het heeft ook een beperking in zich. Het verplicht mensen het hele filmpje te bekijken. Nu kan de kijker zelf bepalen hoe lang hij mijn hoofden beziet.