Juichende jongeren (zie kader) is Fleur Nollet van de stichting School en Veiligheid niet tegengekomen. Pedagoog Mirte Loeffen van Seinpost Adviesbureau ook niet. Zij is degene die vorige maand bij Omroep West verklaarde dat kinderen van negen à tien jaar al extreme ideeën hebben. Ook op sociale media is er geen applaus ’te horen’ van scholieren voor de laatste aanslag in de lange lijst met ontwrichtende terreurdaden wereldwijd.

Wel gedoe is er op scholen rond ’onze’ nieuwe rouwrituelen, sinds de aanslag op de redactie van het Franse satirische weekblad Charlie Hebdo op 7 januari 2015: de vlaggen over profielfoto’s op Facebook, de verlichting in de kleuren van de vlag van een getroffen land op een markant gebouw, het stoepkrijt en de zwarte bordjes met wit opschrift: ’Je suis’. Er treedt zelfs gewenning op. Na ’Brussel’ wordt de Utrechtse Domtoren meteen in driekleur gezet.

Maar na aanslagen van, roep eens wat, Boko Haram, Hamas en, dichterbij, in grote Turkse steden, blijft de kast met rituelen dicht. ,,Waarom kleuren de grote gebouwen niet wit met rood (de Turkse vlag is rood met een witte maan en ster)’’, vragen Turkse jongeren aan hun docenten. ,,Er worden toch ook heel veel moslims gedood bij de verschillende aanslagen? Zijn die dan niks waard?’’

Nollets organisatie, die net als Adviesbureau Seinpost trainingen geeft aan docenten op scholen in het hele land, vindt dat scholen geen struisvogelpolitiek moeten spelen. ,,Leerlingen die hierover willen praten, hebben er goed over nagedacht. Zij willen gehoord worden. Erken dat hun belevingswereld anders kan zijn. Dat zij andere bronnen hebben. Laat ze voelen dat hun belevingswereld ook belangrijk is. Doe je dat niet, dan neemt de onvrede onherroepelijk toe.’’

Waar zitten de juichende jongeren?

Juichende jongeren op middelbare scholen na de aanslagen in Brussel. Een Bredase yogaleraar insinueerde in een tweet dat die leerlingen er waren. De boodschap werd maar liefst 1500 keer gedeeld, diverse media baseerden hun berichtgeving hierop. Terwijl de twitteraar die jongeren niet zelf les had gegeven of ze zelfs maar kende.

Hij was slechts iets tegengekomen op sociale media. Waarschijnlijk dat ene tweetje van die ene Amsterdamse scholiere die weigert toelichting te geven. Maar het kwaad was geschied. Tot op het hoogste politieke niveau werd afkeuring over de ’juichende jongeren’ uitgesproken. Als er al gejuicht was, dan moet je de jongeren volgens de stichting School en Veiligheid niet wegzetten als ’baldadig’, zoals Tweede Kamerlid Ahmed Marcouch (PvdA) woensdag.