Een paar politiemannen die ik onlangs sprak over woninginbraken zeiden allemaal dat zij zouden vechten als ze in hun eigen huis oog in oog komen te staan met een brutale inbreker. Geen enkele twijfel zelfs. Een natuurlijk instinct.

Ik keek naar hun gespierde armen en schouders en kon me er wel wat bij voorstellen. Ik had bijna medelijden met de eventuele indringer. Ik vroeg me af wat ik zou doen. Vechten of vluchten lijken me in ieder geval de meest efficiënte opties. En ook de stoerste. Een knal voor zijn kop of hard wegrennen.

Daar kan ik mee leven. Bevriezen is echt iets voor losers lijkt me. Sta je daar stokstijf tegenover een engerd. En dan? Nee hoor, ik teken voor vechten. Ben niet voor niets al ruim een half jaar fanatiek met dumbells en kettlebells in de weer. Wat de politiemannen me ook vertelden is goed rond mijn huis te kijken of ik rare snuiters ziet. Zo ja, 112 bellen.

Als ik op een avond de boel achter wil afsluiten zie ik de schuurdeur nog wijd open staan. Ik loop de tuin in. Op het moment dat ik de schuurdeur dicht wil doen, zie ik in een flits een schim bewegen. Ik moet helaas bekennen: ik bevries. Dan herken ik mijn jongste zoon. Staat in het donker in de schuur nog even te appen. Hij heeft mazzel dat ik geen vechter blijk.