Naast de slagboom bij de ingang van het ziekenhuis in Hilversum zit een man in een rolstoel. Zijn voet is ontbloot. Lelijke rood omrande wonden op zijn enkels. Zijn begeleidster zit op de grond naast hem. Ze lijkt zijn sok weer aan te trekken. Troost hem een beetje. Ik huiver en loop snel door. Over vijf minuten word ik verwacht in het ziekenhuis voor een klein ingreepje.

Het is niet mijn favoriete omgeving. Ik kom er weleens voor een verhaal voor de krant en dan voel ik me prima, maar als het om mezelf gaat, loop ik altijd met een naar gevoel in mijn buik door de draaideur.

Dan lijkt het ineens alsof iedereen om me heen veel zieker is dan anders. Aan het eind van een lange gang moet ik gaan zitten. Twee stoelen verderop zit een jonge vrouw te wachten. Ik gluur voorzichtig naar haar. Wat zou ze mankeren? Is ze zenuwachtig?

Ik schrik als de vrouw tegenover mij uit het niets verteld dat ze de vorige keer een hele dag heeft zitten wachten. Ze waren haar gewoon vergeten. Dit soort horrorverhalen wil ik niet horen. Ik ben keurig op tijd aan de beurt. Sta binnen een half uur weer op de gang en wil nu zo snel mogelijk weg.

Buiten passeer ik een vrouw die luid kreunend tegen een taxi hangt. Als de slagboom voor me omhoog gaat, haal ik opgelucht adem.