Afgelopen paasweekend duikelde ik hem op uit de garage van mijn ouders, de typemachine van mijn opa, aangeschaft in de jaren dertig. Het type waar de Engelsen in de Tweede Wereldoorlog hun brieven mee tikten die ze vervolgens per postduif naar het slagveld stuurden. Ook toen kwam informatie van levensbelang niet altijd over, de geroosterde postduif was de voorloper van de ongeopende e-mail.

De destijds hypermoderne machine werd ingezet wanneer de kladversie van de documenten op het kantoor van mijn opa al waren goedgekeurd. Hij was geen jongen waar je fouten op wilde maken. Ik heb een proefritje gemaakt en heb nu niet alleen een blauwe vinger maar ook een snee in mijn duim.

Geen wonder dat men destijds nog nadacht voordat men een boodschap de wereld in slingerde. Er was geen tijd voor grappen of wilde surfpartijen tijdens het werk. Van de irritante autocorrectie had men nog nooit gehoord. Niemand die ’totale leegroof’ verstuurde terwijl hij ’totale leegverkoop’ bedoelde. Ook geen concentratieproblemen, appduimen, swipevingers en andere moderne blessures. Kwalen die niet alleen wij maar ook de volgende generatie oploopt, zij die nooit meer een papieren boek zullen lezen en vermoedelijk als ze twintig zijn kromlopen wegens een verkeerde tablethouding.

De eigenaar van deze waardige typemachine, uit de tijd dat zout een luxe product was en een juf een meester, had overigens nog minder tijd en aandacht voor zijn nageslacht dan wij. Zijn vijf kinderen waren buiten, want dat kon toen nog onbeperkt, of ze werden door zijn vrouw en de dienstdoende au pair, destijds oneerbiedig dienstmeid genoemd, rustig gehouden. Met een donkere blik van mijn oma waren wij vroeger ook in een keer stil. Waarom en wanneer die blik onze familie uitgeëvolueerd is blijft een groot raadsel. Net als de verdwijning van haar gave om een perfect huishouden te bestieren.

Na een halfslachtige en grotendeels mislukte poging tot poetsen staat het stukje familiegeschiedenis nu op mijn bureau. Het apparaat waarmee mijn opa ongetwijfeld ooit net zo blij was als ik toen mijn eerste werkgever switchte van DOS naar Windows. Oneerbiedig nies ik zijn stof uit mijn neusgaten.