In de voormalige school komen twaalf adressen voor statushouders, negen woningen voor jonge volwassenen die lichte begeleiding nodig hebben en vier sociale huurwoningen.

Al direct bij aanvang om klokslag elf uur is het speciaal daarvoor ingerichte lokaal flink gevuld. Een boze buurtbewoner laat zich onmiddellijk gelden. Met gebalde vuist slaat hij meerdere malen op tafel. Ondertussen verheft hij zijn stem tegenover wethouder Marianne Verhage, die aan het eerste tafeltje zit.

„Ik ben geen racist, maar vecht voor wat ik vind. Tot de laatste snik. U mag best weten dat de spandoeken die vanochtend zijn weggehaald, van mij komen”, buldert de man. Hij woont recht tegenover het gebouw aan de Jacob van Campenstraat, schreeuwt hij. Daarna gaat het over zijn ’alsmaar stijgende huur’, ’de veiligheid van de buurt’ en ’dat hij niet heeft gekozen om te vluchten, maar zij’.

De wethouder probeert de dialoog aan te gaan, maar dat lukt niet. De man staat wild schreeuwend op, herhaalt zijn kunststukje bij de andere vier tafels en verlaat na een uur brullen witheet het lokaal. Een harde dreun van de deur - en weg is hij.

De overige gesprekken verlopen rustiger. Natuurlijk, de komst van asielzoekers boezemt sommige buurtbewoners angst in. De wethouders trachten uit te leggen dat het om statushouders gaat; mensen die een vergunning hebben gekregen om minimaal vijf jaar in Nederland te mogen blijven.

Onbegrip is er vooral vanwege de situatie waarin de wijk verkeert. Grote vrees is dat het een tweede ’Kostmand’ wordt. Nu zijn er nog weinig problemen in de multiculturele wijk, klinkt het. ,,Maar ’elke keer hou ik mijn hart vast als er weer een huis vrijkomt’’, zegt een buurtbewoner.