Het is familiebezit, ergens eind jaren zeventig door mijn vader gescoord op de rommelmarkt. Het werd onderdeel van een traditie en een paar jaar geleden heb ik, onder het mom van overlevering, het gevaarte mijn ouderlijk huis uit getild. Nu ben ik ieder jaar weer zo blij als het kindervakantie is. Want dan mag ie de schuur uit. Anders niet. Alle vier mijn mede gezinsleden stemden rigoureus tegen een permanente plek naast de keukenkast, heel bijzonder want daar past mijn stukje familiehistorie echt makkelijk. Het schijnt iets te maken te hebben met een vermeend verslavingsgen. Bij mij. Natuurlijk ontken ik alles. Het is gewoon leuk, sjoelen.