Achilles Veen werd op eigen veld na een zenuwslopende wedstrijd met 0-1 verslagen en dat was voldoende na de 0-0 van vorige week.

Al na twaalf minuten zette Denny van Loen Huizen op voorsprong en die werd daarna met succes verdedigd. Huizen kreeg een aantal keer de kans om de voorsprong uit te bouwen. Het schot van Guido de Graaf miste snelheid, Van Loen strandde nog een keer op doelman Dylan Jonkers, die ook redde bij een vrije trap van Joey Papamelodias en een knal van dichtbij van Quincy van Waveren.

Hierdoor bleef het tot de laatste seconde zinderend spannend. In de 88ste minuut leek het mis te gaan voor Huizen. In een vol strafschopgebied viel de bal voor de voeten van Enis Ulusan. De aanvaller van Achilles Veen haalde vol uit, maar iedereen bij Huizen kon opgelucht adem halen toen doelman Wilco Mackaay - hij verving de geschorste Johan Verkerk - knap redde.

Emotie

Het was de laatste doelpoging van de thuisploeg. Ook de vijf minuten blessuretijd kwam Huizen moeiteloos door. Na het slotsignaal was het groot feest. Trainer Henk van de Pol kraaide het uit van plezier. „Dit is net zo mooi als een kampioenschap”, glunderde de trainer. „Het doel voor dit seizoen was promotie naar de derde divisie en dat hebben we nu bereikt.”

Even verder stond Van Loen met tranen van emotie in zijn gezicht. De spits speelde dit seizoen vanwege blessures heel weinig, maar wat was hij belangrijk als hij er wél bij was. „Nu we hier gewonnen hebben, kun je wel zeggen dat het seizoen fantastisch geslaagd is en dat geldt ook voor mij persoonlijk. Deze overwinning maakt alles goed voor me.”

Voor iedere verdediger is Van Loen een vervelende tegenstander omdat hij op werkelijk iedere bal door blijft jagen. Dat merkte Achilles Veen-aanvoerder Bas van Loon in de twaalfde minuut toen hij dacht rustig terug te kunnen koppen. „Ik had al gezien dat hij die bal nooit hard terug kon koppen”, grijnsde Van Loen.

„Daarna hoefde ik ’m alleen maar binnen te schieten.” De spits haalde het einde van de wedstrijd niet. „In oktober heb ik voor het laatst negentig minuten gevoetbald, ik was helemaal op. De pijn in mijn knie werd steeds groter en ik kreeg zelfs kramp. Maar wat was dit een mooie overwinning. Achterin waren we zo goed, we gaven op die ene kans na echt helemaal niets weg. Met elkaar hebben we het afgedwongen.”