Als ze aan de beurt zijn mogen ze plaatsnemen tussen twee vrouwen in witte jassen. Negen jaar zijn ze en totaal niet stoer. De witte jassen kijken hen aan met een blik die het midden houdt tussen geruststellend en sensatiebelust. Communiceren kunnen ze zonder woorden. ’Wat denk jij? Huilen of gillen, een broekplasser misschien?’ En, ’als deze flauwvalt mag jij straks koffie halen.’ De manier om een eentonige werkdag door te komen.

Dan komen ze als uit het niets tevoorschijn. De twee lange naalden van de injectiespuit. Ze worden heel pedagogisch tegelijk op beide kinderarmen gericht. ’Niet huilen, de hele klas staat achter me, niet gillen, ogen dicht’. En dan. Flits! Daar springt de overbezorgde dame die hun overal volgt en al hun bewegingen vastlegt naar voren. Geen gestoorde paparazzi of iemand van de antroposofische of kerkelijke anti-inentingslobby, zelfs geen reporter van de schoolkrant. Het is je moeder met een camera. Help, en dan dacht je dat de prik erg was.

We zijn in de sporthal in Bussum, voor de deur worden busladingen schoolklassen uitgelaten. Alle kinderen uit de omgeving krijgen vandaag de laatste prik uit de reeks DTP BMR. De ’garantie’ tegen difterie, tetanus, polio, bof, mazelen en rodehond. De ziektes waarvan we thuis allemaal enge plaatjes hebben gegoogled.

Vaccineren in de gymzaal, ik krijg er de kriebels van. Het doet me denken aan de beelden van grote groepen huilende kinderen met dikke buikjes en vliegen rondom hun hoofdjes, die een shot krijgen van het Rode Kruis. Bijna verlang ik terug naar de bezoekjes aan het consultatiebureau. Daar kregen onze kinderen tijdens zalvende opvoedlesjes en korte preken over het spook genaamd overgewicht van alles ingespoten.

Maar dit is anders, op de een of andere manier heeft zo’n massale priksessie iets commercieels. Alsof de farmaceuten met een dikke sigaar tussen hun lippen achter het prikcentrum op een terrasje geld zitten te tellen. Ik krijg er het Volkswagen gevoel bij. Een ProRail moment. Wie zegt dat we het RIVM en de GGD kunnen vertrouwen? Terwijl ik me nagelbijtend afvraag of we wel moeten blijven, heeft onze zoon al twee pleisters gescoord. ’Je mag weer lachen mam, het is al voorbij.’