Er is geen tuin waar ze ongestoord kunnen verblijven en op mijn balkonnetje willen ze niet zijn. Nee, ze willen door mijn woonkamer rennen. Zoetigheden of ander eten is er niet voor ze te vinden.

Dit betekent dat ik elke avond als ik thuiskom, eerst mijn woonkamer weer miervrij moet zien te krijgen. Gewapend met een sneaker om ze mee te vermorzelen en een stofzuiger, - sorry dierenvrienden, maar ik zie geen andere manier - ben ik zo een halfuur kwijt. Want rustig op de bank hangen met het idee dat er mieren om mij heen krioelen, trek ik niet. Daar krijg ik bij voorbaat jeuk van.

Eenmaal klaar met deze frustrerende opruimsessie, denk ik rustig te kunnen bankhangen. Maar nee, voor ik het weet, rennen die rotmiertjes voor mij langs. Als ze kleine middelvingertjes hadden, zouden ze die naar mij opsteken, daar ben ik van overtuigd.

Al lijken mijn tactieken misschien te helpen. Toen ik mijn glas water pakte, trof ik er een groepje mieren in aan. Dood. Zij waren zelf al uit het leven gestapt.