Zijn vrouw en hij wonen een paar straten verder, dus hij pendelt een beetje. Een paar keer per dag loopt hij over het tuinpad, checkt de brievenbus, sproeit de tuin, wiedt onkruid, doet binnen lichten aan en schuift met de rolgordijnen. Boven én beneden. Dit alles om het dievengilde zo veel mogelijk op het verkeerde been te zetten.

Een fantastische strategie voor de potentiële inbrekers. Maar voor mij als waakzame buurvrouw is zijn werkwijze niet handig. Ik raak in de war. Ik twijfel: hoor ik nou inbrekers of is het de vader van de buurvrouw weer of zijn de buren al thuis? Ik begin toch echt te twijfelen als ik op maandagochtend gestommel hoor in het buurhuis, een riedeltje op de piano en later de oude Opel van de buurvrouw van de oprit is verdwenen!

Het autootje is weg en blijft weg. 'Buurvader' heb ik al een dag lang niet gezien. Maar ik bel niet met de politie. Dat komt door mijn verleden. Toen ik jaren geleden in een 'attentie buurtpreventie'-straat woonde, heb ik de politie afgestuurd op een team collega's die in het buurhuis bezig was met onderzoek na een inbraak.

Bij het licht van een zaklantaarn.