Zoals regelmatige lezers wellicht weten heb ik iets met levende materie. Ongeacht of het worteltjes of pootjes heeft. Vandaar dat het persbericht over Wereld Plantendag in mijn mailbak is gemikt.

Wereld Plantendag dus. Onwillekeurig gaan mijn gedachten naar de groene groeiers op de redactievloer die het ook niet makkelijk hebben.

Collega’s die niet beter weten gooiden vroeger hun koudgeworden koffie bij de planten. Tot we hydrocultures kregen: grote bakken met dito planten.

En er werd ook een verzorgster bij geleverd. Eens in de twee maanden kwam er een dame in een overall met een groene gieter om ze eens lekker te vertroetelen.

Ik heb haar een keer geconfronteerd met een algemeen vooroordeel, namelijk dat planten in hydrocultures net te veel krijgen om dood te gaan maar te weinig om te groeien. Dat zag ik verkeerd, legde zij uit.

De planten konden er goed van leven, maar ze houden wel van iets extra’s. Dus als je je flesje water wil legen in de pot, heel graag. Inmiddels maakt het bedrijf geen gebruik meer van de diensten van de verzorgster.

Een groot aantal planten is in de versnipperaar geëindigd en over de overblijvers ontferm ik me een beetje. Wereld Plantendag. Ik hoop dat ze het zelf niet weten.