Hissink kroop zelf door het oog van de naald bij de rampvlucht en droeg het voorval zijn hele leven mee. ,,Tussen Kerstmis en Nieuwjaar heb ik altijd een brok in mijn keel.’’

De bemanning was uitgeleend aan een ander squadron toen het noodlot toesloeg. ,,We kregen een vuil toestel, operationeel niet klaar’’, aldus Hissink. Boven Vielsalm werd het vliegtuig geraakt door afweergeschut. ,,We zakten naar het wolkendek. Wisten niet hoever we nog van de grond waren; achteraf bleek maar honderd meter. We moesten er snel uit, maar de noodluiken zaten muurvast. Na veel trekken, duwen en stampen lukte het mij om het voorste luik open te krijgen. In de achterruimte die gescheiden was door de bommenopslag, wilde het andere luik van Jillings en Dekker niet open. Dekker was tenger en kon door een kleine raam boven de bommenopslag naar voren klimmen om door het luik te springen, maar Jillings was een grote man.’’

Piloot Wils schreeuwde dat de mannen moesten springen, omdat de motoren in brand stonden. ,,Ik heb toen nog naar Jillings geroepen en hoorde niks. Ik dacht: hij is er doorheen. Maar achteraf denken we dat zijn parachute heeft vastgezeten of dat hij bewusteloos is geraakt door de rook. Hij was de enige die de dood vond’’, vertelt Hissink, die na deze herdenking rust hoopt te vinden.

Mede-initiatiefnemer van de ceremonie, Everard Bakker uit Eemnes noemt mannen als Hissink ’van hetzelfde kaliber als oorlogsheld Soldaat van Oranje, Erik Hazelhoff Roelfzema’. Toch is er 70 jaar na bevrijding weinig geschiedschrijving over hun moed. Hissink: ,,We wisten dat iedere vlucht de laatste kon zijn. In die vijf lange oorlogsjaren mochten we geen contact met onze familie hebben. We hadden een hechte band, omdat we op elkaar aangewezen waren.’’ Veel squadronleden kwamen uit voormalig Nederlands-Indië. Zo ook Hissink en zijn aanwezige maatjes Jacob en Stritzko. Zij genoten van een optreden van Wieteke van Dort met dezelfde wortels.