De publieke omroep besteedde deze week veel aandacht aan de euthanasie mogelijkheden die Els Borst schiep. In Nederland sterven jaarlijks ongeveer 4.000 mensen door euthanasie en dat aantal stijgt elk jaar sterk. De tv programma’s gaven een inkijk in de praktijk en de dilemma’s. Ik werd geraakt door het verhaal van de 47 jarige Gaby in het NCRV programma Altijd Wat. Zij was al dood toen het werd uitgezonden. Zij wilde dood omdat ze vond dat haar lijden ondraaglijk was. En vond een arts die haar erbij wilde helpen. Die arts kwam overigens niet aan het woord in de uitzending, dus de overwegingen om op Gaby’s euthanasieverzoek in te gaan bleven onbesproken. De uitzending maakte veel los. Op Twitter reageerden mensen met medeleven en respect. Mij maakte het vooral boos. Ik schreeuwde naar het tv scherm. “Verdomme vrouw, je hebt tinnitus. Ik zou dankbaar zijn als ik alleen maar tinnitus zou hebben. Doodgaan is lekker makkelijk!” Tinnitus wordt ook wel oorsuizen genoemd en dat is een veel te lieve benaming voor de herrie in je hoofd. Tinnitus komt in veel gradaties voor, dus een ander kan nooit invoelen hoe erg jij het hebt. Ik kan zelfs als medepatiënt niet oordelen over het lijden van Gaby. Maar daar zit precies het hellende vlak van de euthanasiewetgeving. De ondraaglijkheid van het lijden is zo subjectief. Ik keek naar Gaby en zag haar vooral geestelijk lijden. Ik wenste haar een goede revalidatiearts toe in plaats van een arts van de levensbeëindigingskliniek. Zo’n kliniek moet er ook helemaal niet zijn. Artsen zijn opgeleid om mensen beter te maken, niet dood. Doden kan nooit je hoofdtaak zijn als arts. Toen ik maanden in revalidatiecentrum de Trappenberg doorbracht zag ik patiënten zwelgen in het ziek zijn. Ze werden hun ziekte. Het werd het grootste ding in hun leven. Ik leerde van de uitstekende artsen daar om het kleiner te maken. Er omheen te leven. Gaby trof een arts die haar een spuitje wilde geven. Moet je zo’n vrouw dan niet helpen? Dan springt ze van een flat en hebben we de bloedspatten op de stoep. Daar is ook niemand bij gebaat. Ik dank mevrouw Borst voor de mogelijkheden en denk aan de kinderen van Gaby. Een discussie zonder winnaars.