Alida Strik is met haar 92 jaar de oudste bewoonster van de Struvestraat in Hilversum en haar pasgeboren buurjongen de jongste. Ze hebben geen bloedband en toch voelt het haast als familie. En dat heeft alles te maken met de babykamer van Jason op de Struvestraat nummer 12. Het is overbekend terrein voor de Hilversumse. „Precies in dit kamertje, zelfs precies in dezelfde hoek stond 53 jaar geleden het ledikantje van mijn dochter Monica.” Alida Strik woonde van 1960 tot 1988 met man en twee dochters in de woning. Daarna verhuisde ze naar de buurwoning op nummer 12. „Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat mijn dochter Monica hier sliep. Eerst lag ze in haar wiegje bij ons op de slaapkamer daarna verhuisde ze naar dit kamertje.”

Huizenruil

En om het verhaal nog gekker te maken. Ook Christine van Schaik (30) de moeder van de pasgeboren Jason heeft als kind in het kamertje geslapen. „Toen ik tien was kwam ik hier bij mijn vader wonen. Mijn bed stond voor het raam. Na de dood van mijn vader, nu zeven jaar geleden, is mijn broer hier blijven wonen. In december 2015 ben ik er met mijn gezin ingetrokken. Ik woonde met mijn man en twee zonen Djamino (12) en Noah (8) in een appartement. We wilden graag nog een derde kindje en hadden meer ruimte nodig. We hebben huizenruil gedaan met mijn broer.

De geboorte van Jason heeft Alida Strik op de voet gevolgd. „Ik leefde mee met Christine. Ik zag haar op een gegeven moment ’s avonds in de auto naar het ziekenhuis gaan. Ik was gewoon zenuwachtig. Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen. Het enige waar ik aan kon denken was ’ach wat zal ze pijn hebben’.”

Christine van Schaik knikt lachend ja. „Zo, het was zeker een zware bevalling. Een stuk zwaarder dan de eerste twee.” „De kleine Jason houdt mijn moeder jong”, zegt Monica. „Ze is altijd gek op kinderen geweest. Bij buurvrouw Strik kon je altijd een snoepje krijgen. Ze leerde de kinderen breien en borduren. Niets was mijn moeder te gek. Bij mensen verderop in de straat logeerde eens familie uit Nieuw-Zeeland. Ze hadden veel te weinig matrassen en dekens. Nou die stonden dus bij mijn moeder op de stoep.” Alida lacht. „Geen probleem. Ze konden zo alles meenemen.” En voor een kapotte rits in een broek of een knoop aan een leren jackie naaien draaide de 92-jarige Hilversumse haar hand ook nooit om. De hele buurt wist haar te vinden.

Ze geniet nog steeds van reuring om haar heen. Haar twee kleinzonen van 20 en 17 komen ieder weekeinde even langs. „Gouden jongens. Echt waar. Met mijn verjaardag laatst kreeg ik een geluksbox van ze met krasloten. Mooi vijf euro gewonnen.”

Gemoedelijke sfeer

In de Struvestraat heerst nog een ouderwets gemoedelijke sfeer zegt Monica Strik. „Iedereen houdt elkaar in de gaten. Op de goede manier. Als iemand overlijdt wordt er gezamenlijk een bloemstuk gekocht.”

De overbuurman komt elke dag even kijken bij Alida. „Ik ben een tijdje geleden heel erg ziek geweest. Hij wil weten of het goed gaat. We kunnen elkaar niet missen. Zijn vrouw is elf jaar geleden overleden. Mijn man zevenenhalf jaar. Het is een fantastisch straat om te wonen. Ik blijf hier lekker. Ik red me wel. Vervelen? Dat woord ken ik niet. Ik puzzel. Legpuzzels en woordzoekers, ik kijk het nieuws en volg alle sporten. De Olympische Spelen daar heb ik van genoten. Op mijn slaapkamer heb ik ook een televisie. Vaak kijk ik de tweede helft van een voetbalwedstrijd in bed. Maar meestal red ik het eind niet. Dan ben ik al onder zeil”, lacht Alida. „Het is hier heerlijk. Ik ga alleen tussen zes plankjes de straat uit.”