Aan de muur in zijn flat in Bussum hangen twee schilderijtjes met Balinese danseressen. Een souvenir van zijn ouders, meegebracht van een van hun reizen naar het Indonesische eiland.

Ieder jaar gaan Henk en Carla Reinink op vakantie naar Bali. „Even bijkomen van zijn hectische baan als rij-instructeur. De hele dag praten en 200 procent opletten. Hij maakte lange dagen en volle weken. Zijn telefoon ging de hele dag en altijd maakte hij ruimte voor een rijles of een nieuwe leerling. Op Bali vond hij rust. En warmte. Daar was hij gek op. Liep het liefst de hele dag in zijn zwembroek. Tijdens zijn uitvaart was het tropisch warm.”

Dennis Reinink (37) realiseert zich af en toe met een schok dat zijn vader er niet meer is. Het is twee maanden geleden dat Henk Reinink (66) verongelukt op de spoorwegovergang aan de Herenstraat in Bussum. Zijn donkerblauwe leswagen, een Renault Mégane, wordt gegrepen door een aanstormende Intercity. Zijn leerlinge springt op het nippertje uit de auto. Henk is te laat. Hij overlijdt ter plekke. Waarschijnlijk is de motor afgeslagen en probeert de rij-instructeur de auto weer te starten.

Dennis Reinink zet een grote kop koffie. In zijn woonkamer staan gitaren en geluidsapparatuur. Op de salontafel een pakje shag. Muziek luisteren ging wel de afgelopen periode, dat gaf troost, maar zelf spelen lukt pas weer sinds een week. Hij vertelt graag over zijn vader. „We spraken elkaar niet elke dag, maar het was altijd goed.”

Telefoontje

Soms lijkt het voor Dennis veel langer dan twee maanden terug dat hij het telefoontje krijgt van Ron, een vriend van de familie. „Het was 1 mei, een dinsdag. Ik zat hier thuis op de bank. Het was rond twaalf uur. Op mijn telefoon las ik net dat het mooi weer werd, toen Rons naam in beeld verscheen. Raar want normaal appt hij altijd. Ik voelde meteen dat er iets was. Hij vroeg of ik zat en ik dacht alleen maar ’kom to the point’.”

Als Ron zegt ’Henk is dood’ zit Dennis minutenlang aan de bank genageld. „Je hoopt dan maar dat hij ’s morgens niet wakker geworden is. Ik dacht absoluut niet aan een ongeluk. Na tien minuten zag ik het op tv bij de NOS als headline voorbijkomen. ’Rij-instructeur in Bussum aangereden door een trein.’ De meest verschrikkelijke beelden spookten meteen door mijn hoofd. Ik wist niet eens meer wat Ron me daarvoor verteld had. Heeft hij echt gezegd dat mijn vader dood is?”

Halve psycholoog

Henk Reinink is populair als rij-instructeur in het Gooi. Lastige leerlingen die al twee of drie rijscholen versleten hebben, neemt Henk met liefde onder zijn hoede. „Hij was soms een halve psycholoog, hij straalde rust uit, was geduldig en wist onzekere leerlingen op hun gemak te stellen. In sommige gezinnen in het Gooi heeft hij alle kinderen aan het rijbewijs geholpen. Na zijn overlijden zijn we bedolven onder kaarten en brieven van soms wel vier kantjes van leerlingen, maar ook van hun ouders. Hij werd vaak even voor een kop koffie binnen gevraagd. Ik wist dat hij geliefd was, maar dat hij zó’n indruk maakte. . . Dat geeft ons troost.” Net als de erehaag van instructeurs plechtig naast hun lesauto’s tijdens de uitvaart. „Dat had hij eens moeten weten. Hij zou een glimlach van trots hebben gehad. Hij was geen man van grote praatjes.”

Henk Reinink stapt pas op latere leeftijd in het vak. De geboren en getogen Groninger is 20 jaar als hij tijdens een vakantie in Italië Carla leert kennen. Een meisje van 16 uit Amersfoort. Het is liefde op het eerste gezicht. Als Henk in militaire dienst gaat, komt hij naar het midden van het land. Hij trouwt met Carla en ze krijgen twee zonen. Dennis is de oudste. Het gezin woont lange tijd in Amersfoort voordat ze eind jaren negentig naar Bussum verhuizen. Henk, die in de financiële sector werkt, raakt in die periode werkloos en schoolt zich om tot rij-instructeur.

„Hij was altijd gek op auto’s. Geen poetser maar een rijder. Mijn moeder had wel een rijbewijs maar die reed nooit. Lange tochten in de auto op vakantie naar Zuid-Europa, herinner ik me. Alle mogelijke rijbewijzen had hij. In dienst had hij zijn groot rijbewijs al gehaald. Hij kon motorrijden en had ook zijn vaarbewijs. Hij bouwde zelf een sloepje.”

Henk Reinink start zijn rijlesloopbaan twintig jaar geleden, Dennis is dan nog een puber, als franchiser bij rijschool Jan ter Beek in Bussum. „Hij vond het meteen leuk, dit was zijn vak. Ik was een van zijn eerste leerlingen.”

Bescheiden

In 2012 begint hij zijn eigen rijschool. „Spannende tijden. Het was crisis en dan vanuit niets een rijschool opbouwen. Hij zat op het randje in het begin. Maar het liep al snel als een trein. Leerlingen stroomden binnen, allemaal via mond-tot-mondreclame. Wat was hij daar trots op. Net als op de leerlingen die slaagden. Hij klopte zichzelf nooit op de borst, daar was hij veel te bescheiden voor, maar hij vond het geweldig als iemand het rijbewijs gehaald had.”

De ochtend van zijn dood heeft hij nog een examenkandidaat. „Geslaagd”, weet Dennis. Een uur later komt de lesauto op de overweg in Bussum tot stilstand. „We weten nog steeds niet wat er precies gebeurd is. Blijkbaar is de motor afgeslagen en wilde die niet meer starten. Ik vermoed dat hij het bleef proberen. Hij wilde zijn auto daar gewoon weg hebben. Mijn vader was een man die altijd in actie kwam. Het paste niet bij hem om uit te stappen en dan te wachten tot de trein zijn auto zou grijpen.” Dennis is even stil. Hij vindt het moeilijk om te speculeren over wat er gebeurd is. Ook over de leerlinge die wel uit de auto kwam en misschien antwoord kan geven op vragen, wil hij nu niks zeggen. Uit respect voor het meisje, dat het al zwaar genoeg heeft. ,,We wachten het politie-onderzoek nog af.”

Nirvana

Vader en zoon Reinink vinden elkaar in de muziek. „Ik was drie toen ik het voor het eerst zijn muziek hoorde. ’Lola’ van The Kinks, was ie gek op. Later draaiden we punkrock in de auto. Offspring en Bad Religion. Dat liet ik hem horen en dan ging de radio flink hard. Die nummers stonden nog steeds in zijn playlist, ontdekten we na zijn dood. Net als Nirvana en Smashing Pumpkins. Daar had hij ’s avonds in bed met zijn koptelefoon op nog naar geluisterd. Hij was 66 maar je gaf het hem niet. Hij was vitaal en fit. Volgde het nieuws, had een brede interesse, wist veel. Nooit gedacht dat hem dit kon overkomen. Toen ik de nieuwslezer hoorde zeggen dat een rij-instructeur van 66 jaar was overleden drong tot me door ’kut, dat gaat over mijn vader’. ’s Middags in het ziekenhuis kregen we zijn telefoon. De appjes bleven binnenkomen ’Henk jij bent het toch niet hè?’ vroegen ze.” Henk is het wel.

Dennis is na het ongeluk van zijn vader voorzichtiger geworden als hij het spoor oversteekt op zijn fiets. „Ik was nooit roekeloos, maar ik wacht nu echt tot het laatste belletje. Dat deed ik nooit. En ik realiseer me dat het niet vanzelfsprekend is dat je ’s avonds na je werk weer thuiskomt. We zijn kwetsbaar. Het is eigenlijk een wonder dat je elke avond thuiskomt.”

Begin volgend jaar gaat Dennis naar Bali. Voor het eerst naar de plek waar zijn vader de laatste jaren zo ontspannen en gelukkig was. „Samen met mijn moeder ga ik. Ze hadden de reis al geboekt. We gaan op Bali de as verstrooien. Misschien kan ik zijn dood daarna echt goed verwerken.”