,,Toen ik eind 2009 bij Triade begon, was deze theeschenkerij net afgebrand”, begint Micky Adriaansens over de interviewlocatie. ,,De monumentale boerderij was Triades eigendom. Ondanks de financieel slechte situatie koos ik voor herbouw. Nu staat hier ook een vergadercentrum, doen ze catering en is er een prieeltje om te trouwen. Zo kan deze locatie, met steun van de gemeente en de Rabobank, zichzelf bedruipen. Kijk, en dat is leuk!”

Triade levert in Flevoland (jeugd)zorg en ondersteuning aan mensen met een verstandelijke of psychosociale beperking. ,,We zijn goed in het helpen benutten van iemands eigen mogelijkheden. Behalve dagbesteding, worden mensen hier voorbereid op, of begeleid naar regulier werk. Dat is een hoog ambitieniveau, ja.”

Ook haar eigen ambitieniveau is hoog, gezien haar topfunctie voorzitter van de Raad van Bestuur van Triade. Adriaansens formuleert het zo: ,,Ik ben nu eenmaal altijd bezig en pak veel dingen op; dat deed ik vroeger al. Ik heb gewoon veel energie. Ik word blij als mensen samen iets leuks realiseren. Mijn ambitie is mensen in beweging krijgen. Beweging, dat vind ik mooi. Maar wel normenvrij, dus zonder die beweging voor een ander te bepalen. Iets leren, iets bereiken, dat doet zoveel voor iemands eigenwaarde. Bij Triade helpen we mensen juist door niet alles voor hen te doen. Liever ontzorgen dan verzorgen. In de zorg is teveel gepamperd; mensen zijn bijna doodgeknuffeld.”

Het zijn stevige teksten, die in de softe zorgsector extra hard klinken. ,,De zorg wordt zakelijker. Dus helpt mijn ervaring en achtergrond.” Ze refereert aan de transitie in de zorg. ,,Er moet ook we iets veranderen, maar de manier waarop laat weinig ruimte. Je kunt niet én bezuinigen én veranderen. 25 procent minder budget betekent schade; het is echt te veel. De trekkracht van onze organisatie is te klein”, waarschuwt de geboren Rotterdamse.

Op haar zevende verhuisde Adriaansens met ouders en zusje naar Laren om vervolgens in Rotterdam rechten en bedrijfskunde te studeren. ,,Ik ben advocaat geworden; echt een prachtig vak. Daar heb ik tot op de dag van vandaag profijt van: analyseren, beargumenteren, die manier van denken.” Ze koos rechten, nadat ze tot twee keer toe werd uitgeloot voor medicijnen. Haar praktijkopleiding kreeg Adriaansens bij een gerenommeerd advocatenkantoor in faillissementsrecht. ,,Geweldig interessante zaken; mee met de curator naar Fokker. Ik zat jaren in die flow, totdat ik dacht ‘o ja, ik wilde eigenlijk iets met de zorg doen’.”

Ze begon een praktijk in gezondheidsrecht. ,,Voor die zaken voelde ik me intrinsiek gemotiveerd. Ik stond patiënten of zorgorganisaties bij in een conflict of artsen met ruzie in de maatschap. Maar als ik aan tafel kwam, dan was het eigenlijk te laat. Ik wilde me er eerder mee bemoeien.”

Op een congres kwam Adriaansens in contact met adviesbureau Twynstra Gudde. Ze zag er een kans om zichzelf verder te ontwikkelen en meer met mensen te werken. ,,Als advocaat was ik expert in harde zaken. Als adviseur kon ik meer leren over veranderingen, over hoe je mensen in beweging krijgt. Die overstap werkte bevrijdend, omdat de keuze uit mijn hart kwam. Als advocaat voerde ik altijd het woord, als adviseur heb ik geleerd mijn mond te houden.”

Dat laatste deed ze niet bij de Larensche Mixed Hockeyclub, waar haar kennis van contracten en faillissementen goed van pas kwam. ,,Ik herkende veel processen”, drukt Adriaansens zich diplomatiek uit over de tekorten van de club. ,,En dan doe ik liever iets, dan dat ik langs de lijn koffie drink. Veel clubs hebben financiële problemen. Dat die openheid zoveel ophef veroorzaakte, verraste me.” De leden dragen nu extra bij om de club uit de problemen te helpen. Ze noemt het een mooi voorbeeld van mensen in beweging krijgen. ,,De club heeft bestaansrecht. We zijn in gesprek met de gemeente en banken”, houdt ze haar kaarten tegen de borst. Tijdens haar voorzitterschap maakte ze ook het familiedrama Schmittmann mee; actieve leden van LMHC. ,,Op de club heerste een enorme gevoel van verbondenheid. Ineens blijkt iedereen kwetsbaar. Mensen zijn mensen. Het raakt me, maar ik raak er niet door van de kook. Het relativeert.”

Net als ouder worden, voegt ze daaraan toe. ,,Ik weet beter waar ik blij van word.” Via het Old Girls Network helpt ze als mentor andere vrouwen met haar ervaring. ,,Ik heb in mijn loopbaan telkens mensen ontmoet aan wie ik veel had. Op deze manier geef ik dat door. Nee, met glazen plafonds heb ik niks en ik merk er ook niets van”, zegt ze lachend, maar resoluut. ,,Iedereen moet gewoon zijn eigen broek ophouden. Voor mij is dat geen thema, maar in mijn omgeving soms wel, merk ik.” Adriaansens doelt op de vragen die ze soms krijgt of waar ze tegenaan loopt als full time werkende moeder.

,,Ik geloof in quality time. Dat werkt voor mij beter dan er altijd zijn. Het gaat niet om uren maken, maar om wat je ermee doet en bereikt. Dat geldt thuis en in de zorg. Ik betrek de kinderen wel bij mijn werk, bij de keuzes en dilemma’s. Daar worden ze maatschappijbewust van. Toen ik in het proces voor deze functie bij Triade zat, heb ik ze hier ook mee naar toegenomen. Zo beslissen ze een beetje mee. En wanneer zij op school iets hebben, dan plan ik dat in mijn agenda en ben ik erbij. Als ik het op tijd weet, want daar houden veel scholen geen rekening mee. Dat mijn man als zelfstandig ondernemer makkelijker beschikbaar is, helpt natuurlijk.”

Het enige waar Adriaansens stress van heeft is het managen van haar tijd. ,,Het kiezen waar ik ben. Want waar ik ben, probeer ik ook echt te zijn.” Waar is ze morgen? Ze lacht: ,,Ik kijk ’s avonds liever niet in mijn agenda voor de volgende dag. Dan hoef ik me daar ook niet druk om te maken.”

In haar vrije tijd speelt ze golf en leest graag biografieën; van Hillary Clinton tot die van Romeinse keizers. ,,Geweldig wat keizer Augustus op zijn sterfbed zei: ‘Als de voorstelling u goed bevallen is, klapt u dan voor het stuk en doe ons uitgeleide met applaus’. Wat een zelfspot! Zo mooi hoe hij zich bewust is van zijn rol en dan als het ware zijn jasje uittrekt. Mensen die hun eigen weg gaan, die non-conformistisch zijn, inspireren me.”

Mensen en dieren kunnen haar ontroeren. Zoals toen ze walvissen ontmoette: ,,Zo groot, zo sterk. Toen ze nieuwsgierig dichterbij onze boot kwamen, realiseerde ik me ook hoe kwetsbaar ze zijn. Vochtige ogen, hoor, van die combinatie van oprechtheid en overgave. Datzelfde ontwapende vind ik mooi aan de mensen waarvoor Triade zorgt. Zij worden niet geremd door decorum of status. In die zin belemmert hun beperking niet. Gister nog reed ik op de parkeerplaats bij Triade tegen een paaltje. Een cliënt zag dat en liep naar buiten.” Ze pauzeert even en heeft al pretogen voor wat gaat komen. ,,Hij keek naar mijn auto, de deuk, toen naar mij en concludeerde: ‘Jij kunt slecht autorijden’.”

Foto: Studio Kastermans