De bouwvergunning is pas afgegeven en de grote asbestsanering gestart. De initiatiefnemer van het plan, zoon René Hilhorst, voorheen beleidsmedewerker bij de province Gelderland, kent het klappen van de zweep in het contact met bestuurders van gemeente en provincie Utrecht. Hij zegt te voldoen aan alle wetten en regels.

Vuilstortplaats

De 88-jarige Hilhorst woont tegenwoordig met zijn vrouw in verzorgingshuis Molenschot. Een Soester die liever anoniem blijft, vertelt hoe senior vroeger ’s nachts de straten afschuimde. „Het was een ziekte. Hij haalde overal rommel op. Mensen mochten apparaten dumpen op zijn erf. Straks wandelen dementerenden over de met koelkasten en vriezers vervuilde grond van de aan te leggen belevingstuin (nieuwe natuur in plan ,red.). Onbegrijpelijk toch? Waarom krijgt iemand die er zo’n potje van maakt wel een vergunning voor de bouw van een zorgcentrum?”, zegt de kritische Soester.

De woordvoerder milieuzaken bij de gemeente stelt dat Soest ’heel alert’ blijft op bodemverontreiniging aan de Hooiweg. De vuilstortplaats die in de jaren zestig vlakbij het spoor was, staat sinds de jaren negentig op de provinciale lijst van vervuilde plekken. Er waren meer van die stortplaatsen in Soest. „Wat jaren geleden is er uitgebreid provinciaal bodemonderzoek gedaan, waaruit naar voren kwam dat die grond aan de Hooiweg niet hoeft te worden gesaneerd. Hilhorst junior is zo verstandig om het bouwplan voor 25 zorgappartementen op de nodige afstand van die plek te situeren.”

Voor de nieuwbouw worden enkele opstallen gesloopt, waaronder de varkensstal die later dienst deed als verhuuropslag. Als die tegen de vlakte is gegaan, zullen er opnieuw grondmonsters worden genomen, meldt de gemeentewoordvoerder.

Volgens Hilhorst is er al een eerste test gedaan, waaruit bleek dat grondwater en bodem ’schoon’ zijn. Pas na nieuw bodemonderzoek wordt de schonegrondverklaring gegeven.

Ontwikkelaar Hilhorst begrijpt de kritische gevoelens in Soest. „Maar die rotzooi is van een vorige generatie. Ik probeer de verloedering op te lossen. Voor de gemeente is dit een eenmalige kans. Anders blijft het nog jaren zo. Mijn grote drijfveer is dat mijn broer dan het melkveebedrijf kan voortzetten. Mijn moeder - die geheugenproblemen heeft - kan dan in de zorgboerderij haar laatste dagen slijten.”

Velen zitten op het vinkentouw om een huis in de polder te bouwen, maar het bestemmingsplan steekt er een stokje voor. René Hilhorst krijgt scheve ogen, dat het hem wél lukt. Binnen de agrarische bestemming past een zorgboerderij. Hilhorst zegt het project financieel te kunnen bolwerken, omdat zijn vrouw Emily van Doorn en hij de kennis in huis hebben. Hij heeft zich zelfstandig gevestigd als strategisch adviseur op dit terrein en zij is rentmeester en herontwikkelaar van beheer van buitengebieden. „Als we alle deskundigheid hadden moeten inhuren, was het veel te kostbaar geworden.”