Zelfs oud-topschaatser Wim Westerveld, trainer en duizendpoot binnen de GHV, heeft er momenteel een zwaar hoofd in. En Joop Bakker, ooit ook een goede schaatser en al decennia lang trainer bij de Hilversumse club, kijkt liever achteruit dan vooruit. Want de Hilversummer ziet ook dat de GHV zijn hoogste ledental van tweehonderd dramatisch ziet teruglopen.

Westerveld werd drie weken na de oprichting van de GHV in 1967 in het buurthuis De Lelie (onlangs afgebrand) lid. Hij richtte al snel een officiële wedstrijdgroep op, omdat een paar fanatieke recreanten wedstrijden wilde gaan rijden.

Dat waren mooie tijden, maar nu ziet de in Eemnes wonende Westerveld de toekomst somber in. „Vroeger kwamen de leden vanzelf naar je toe, nu moet je ze benaderen. Op scholen moeten we al vertellen dat schaatsen tot de cultuur van Nederland behoort. En ik zou het erg vinden als dat zou verdwijnen.”

Hoewel er steeds minder vaak op natuurijs gereden kan worden, vindt Westerveld dat zijn club nog genoeg te bieden heeft. „Vanaf zes jaar kunnen ze op de zaterdag als lid van de GHV een uur onder begeleiding schaatsen in Utrecht. Ik ga weer op pad om leden aan te trekken - twee jaar terug hadden we nog 110 jeugdleden, nu zijn dat er nog maar 35. Het gaat dus niet goed zo. En wat gaat er gebeuren met het schaatsen als Sven Kramer en Ireen Wust als voorbeelden straks wegvallen?”

Zelf maakte hij furore als winnaar van de alternatieve Elfstedentocht in Canada en Westerveld werd in de echte ’Elfsteden’ van 1985 zesde, nadat hij richting Dokkum nog aan kop had gelegen met Albert Bakker. Ook zijn vrouw Betty Westerveld kon er wat van. Ze was eveneens goed op de marathon en werd in de Elfstedentocht van 1985 op slechts zeven seconden tweede, achter winnares Lenie van der Hoorn. En in 1986 was ze wéér tweede.

De 84-jarige Joop Bakker was van dichtbij aanwezig bij de oprichting van de Gooise Hardrijders Vereniging. Initiatiefnemer was oud-Elfstedentochtrijder Joop van Dalfsen. Joop en Piet Bakker, de schaatsende tweeling uit Hilversum, werden op hun zestiende al lid.

„Dat weet ik nog als de dag van gisteren”, aldus Joop Bakker. „Er was geen ijs, dus trainden we in het bos en onze locatie was het Kievitsdal. ’s Winters gingen we zelf een ijsbaan maken op het Hilversumse Wasmeer in de buurt van Hollandsche Rading. Meer hadden we niet, er waren geen kunstijsbanen.”

Bakker vraagt zich tegenwoordig wel eens af hoe het komt dat de GHV zo klein is geworden. „Waar zijn al die goede rijders toch gebleven? We waren toch toonaangevend destijds, met de GHV. ’s Winters huurden we de gehele avond de gymzaal van de HBS af, zoveel leden hadden we toen. Nu geven vijf verschillende trainers om beurten training, toen hadden we voor elke groep wekelijks trainers”, vertelt de Hilversummer, die ondanks zijn hoge leeftijd af en toe nog op het ijs staat.