Ook ik ben ten prooi gevallen aan Pokémon Go en ik ben niet alleen. Een dag na de lancering in Australië had ik de app al op mijn telefoon staan. Via een omweg, omdat de app officieel nog niet in niet in Nederland te krijgen was. Met een aantal vrienden werd een Whatsapp groep gestart om onze nieuwe veroveringen te kunnen delen. Sindsdien trilt mijn telefoon meerdere malen per dag, omdat iemand een Seal, Machop of Pikachu heeft gevangen. Waarna de locatie wordt gedeeld zodat iedereen die dezelfde Pokémon wilt vangen snel die kant op kan gaan.

Jacht

Maandagavond zat ik op de bank, aan het uitbuiken van het avondeten, toen mijn vriend voorstelde om nog even een wandelingetje te maken. Dat deze wandeling niet zomaar werd voorgesteld, maar bedoeld was om op zoek te gaan naar nieuwe Pokémon had ik gelijk door. We zijn net een paar honderd meter onderweg als de telefoon gaat, vrienden van ons. „We zitten in de auto, we weten een goede wijk.” Vijf minuten later zitten we met z’n vieren in de auto, telefoons in de hand en gewapend met een draagbare telefoonoplader. Af en toe zien we groepjes mensen staan op straat, bij een gym of Pokéstop, naar hun telefoon te staren. „Nog iets gevangen?”

„Er zit een Squirtle in de buurt”, gilt een vriendin plotseling enthousiast als we over Arenapark rijden. Langzaam rijden we rondjes, op zoek naar de Pokémon. Hebbes. Gelukkig is het op een parkeerplaats. Auto aan de kant en wachten tot iedereen de begeerde Squirtle (een kruising tussen een eekhoorn en een schildpad) heeft gevangen. Het wachten is op mij, de app loopt weer eens vast. Na een paar minuten heb ik mijn telefoon eindelijk weer aan de praat gekregen en kunnen we door.

Dat is dan ook de kracht van de app, tenminste voor mij. Als een vriendin roept dat ze een Squirtle ziet, weet ik precies welke Pokémon ze bedoelt. Urenlang televisie kijken en spelletjes spelen op de Nintendo en de Gameboy, hebben de beestjes in mijn hoofd gebrand en hun namen. Ik bedoel, vroeger wilde iedereen stiekem Pokémontrainer worden.

Virus

Dat het Pokémonvirus niet alleen heerst onder jongeren blijkt op de redactie. De eerste dag nadat ik de app heb geïnstalleerd zijn we met een aantal collega’s onderweg naar het winkelcentrum om lunch te gaan halen. „Wat een onzin. Een beetje Pokémon vangen op je telefoon”, lacht mijn collega me uit, terwijl ik een Rattata aan het vangen ben. Een dag later krijg ik van dezelfde collega een berichtje, hij is verslaafd. Inmiddels bespreken we samen al een week lang elke dag welke Pokémon we al hebben verzameld. Tot grote frustratie van de collega’s die we nog niet aan hebben kunnen steken met het virus.

De app heeft veel voordelen. Ik loop vaker, fiets om richting mijn werk en kom op plaatsen waar ik nog nooit ben geweest. Het nadeel is dat ik snel een goede powerbank (draagbare batterij) moet gaan zoeken, want de app is een echte batterijslurper. Maar mijn kinderdroom om Pokémontrainer te worden is wel uitgekomen.